Het leven is niet altijd even gemakkelijk

Het is af en toe, soms voor een langere periode echt even doorbijten. Ik durf te zeggen dat dit voor iedereen geldt. Iedereen vecht zijn battle in meer of mindere mate, ook al lijkt dit vaak niet zo van de buitenkant. Maar weet dat veel mensen een (stoere) houding hebben ontwikkeld om dit te verbergen, om te overleven. We zoeken allemaal naar verandering en verbetering op tal van verschillende manieren. Even heb je  ‘gewonnen’ maar vaak komt het vervelende gevoel gewoon weer terug. Verdorie!

Maar hoe kom je dan werkelijk van dat vervelende gevoel af? Ik help je natuurlijk jouw problemen op te lossen. Bijvoorbeeld je financiën op orde te brengen. Dat geeft rust. Maar soms is een probleem niet zo maar op te lossen en is het voor een langere tijd aanwezig. Dan helpt het om te leren anders tegen de situatie aan te kijken. Want dat, hoe simpel het ook klinkt, maakt dat je je minder slecht voelt en beter met de situatie om kunt gaan. En zo ontstaat er weer beweging en verandering. Ik heb in mijn leven hiermee veel geoefend en ervaring opgedaan en kan je daar op verschillende manieren in ondersteunen.

​Eenzaamheid is een groot probleem in Nederland

Een van de diepste basisbehoeften van de mens is om gezien te worden en samen te zijn. We willen elkaar graag steunen en dingen ondernemen. Af en toe alleen zijn is daarbij zeker nodig maar als dat omslaat in eenzaamheid dan is er wat anders aan de hand. Eenzaamheid is een groot probleem in Nederland. Niet alleen in Nederland maar in de hele wereld. Het is een groot verborgen leed waar mensen niet zo maar mee naar buiten komen. Ze schamen zich er vaak voor. Ze houden zich groot en denken dat ze gewoon moeten doorgaan. Niet zeuren. Maar ondertussen lijden ze hier enorm onder.

Individueel maar ook de hele maatschappij gaat gebukt onder spanning, pijn en een groeiend gevoel van machteloosheid. Met name de kwetsbare groepen zoals verstandelijk beperkten, ouderen en mensen met een psychische aandoening. Deze groep wordt onvoldoende gezien. Alsof ze niet belangrijk genoeg zijn. Echter ben ik van mening dat we niet eerder als maatschappij gelukkig en tevreden kunnen zijn dan wanneer we de kwetsbare groepen ook volledig mee laten doen en ze behandelen zoals je werkelijk als mens behandelt wil worden. Niet eerder. Immers, we zijn allemaal mensen en in feite allemaal gelijk. Er is geen verschil tussen jou en mij. Dat zijn de meeste mensen helaas uit het oog verloren